in_love_with_life

Η ιστορία της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας δεν απασχολεί ιδιαίτερα τους αντιεξουσιαστές και τους αριστερούς του Βορείου ημισφαιρίου, γιατί δεν χωρά στα ιδεολογικά σχήματά τους. Δεν απασχολεί τους αντιεξουσιαστές πως ένα αριστερό καθεστώς απέκτησε τόσο βαθιές ρίζες στις πληβειακές μάζες του λαού της Βενεζουέλας, ώστε δεκάδες φορές να προτάξουν τα στήθη τους στις απόπειρες ανατροπής του και να το διατηρήσουν στην εξουσία. Ούτε φαίνεται να τους ενδιαφέρει η πρωτοφανής ιστορικά για την αριστερά στρατηγική της πολιτικής ελίτ του καθεστώτος για την οικοδόμηση από τα πάνω μίας δυαδικής εξουσίας, που θα αποδιαρθρώσει το κράτος. Η ιστορία αυτή δεν γοητεύει ούτε τα απολιθώματα της Ευρωπαϊκής και Βορειο-αμερικάνικης αριστεράς. Έτσι, δεν γοητεύει τους αριστερούς η τάση προς την άμεση δημοκρατία, που προέκυψε μέσα από τον ιθαγενισμό και την αντι-κυριαρχία, που μοιραία αναβλύζουν από τους αγώνες ενάντια στο τέρας της αποικιοκρατίας και φυσικά είναι αδύνατον να προκύψουν από τις στείρες οικονομικές ιμπεριαλιστικές της κατανοήσεις. Μα περισσότερο δεν γοητεύει τους αριστερούς η μη λενινιστική στρατηγική του Τσαβισμού απέναντι στο κράτος, η εν πολλοίς απουσία κόμματος-κράτους, η άντληση όλης της δύναμής του από τα κινήματα και, όμοια με τους αντιεξουσιαστές, η στρατηγική για την δυαδική εξουσία με σκοπό την τελική αποδιάρθρωση του κράτους. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο πως ο Τσάβες έλεγε πως στην αριστερά διεθνώς «δεν μας καταλαβαίνουν».

Όταν κλείνει ένας ιστορικός κύκλος, είναι χρήσιμο να βγαίνουν ιστορικά συμπεράσματα για να παλεύουμε από καλύτερες θέσεις στον επόμενο. Για όσους ασφυκτιούν κλεισμένοι στα κλασικά ιδεολογικά σχήματα το κείμενο αυτό εσωκλείει ένα μήνυμα σε μπουκάλι για το μέλλον των κινημάτων, αποπειρώμενο να καταγράψει τις νίκες, τις ήττες, τις αντιφάσεις και τα αδιέξοδα της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας από αντιεξουσιαστική σκοπιά πάνω σε τρεις άξονες :

• Την διαλεκτική λαϊκής εξουσίας και πολιτικής πρωτοπορίας.
• Την οικοδόμηση από τα πάνω δυαδικής εξουσίας.
• Την μορφή της επανάστασης στην σύγχρονη εποχή.

Ποια είναι η Σύγχρονη Διαλεκτική Λαϊκής Εξουσίας και Πολιτικής Πρωτοπορίας?

Λαϊκή εξουσία [poder popular] είναι κάθε μορφή κοινοτικής, μη διαχωρισμένης από το κοινωνικό σώμα, εξουσίας σε σχετική αυτονομία από το κράτος και το κεφάλαιο. Σε συνθήκες κοινωνικής επανάστασης τέτοιες μορφές εξουσίας αναπτύσσουν έντονα δημοκρατικά, αντι-ιεραρχικά και εξισωτικά χαρακτηριστικά.

Οι μορφές λαϊκής εξουσίας του λαού της Βενεζουέλας προέρχονται από τις ιθαγενικές παραδόσεις και χάνονται στα βάθη του χρόνου, με πιο χαρακτηριστικές μορφές τα shabono των Yanomami στην Νότια Βενεζουέλα, τα ayllu των Ίνκας ή τα δεκάδες χιλιάδες rochelas και cumbes των φυγάδων σκλάβων cimarrones. Μορφές κοινοτικής εξουσίας αναπαράγονται σταθερά στον χρόνο στην ύπαιθρο της Βενεζουέλας αλλά εμφανίζονται και με τη μορφή συνελεύσεων γειτονιάς στα Barrio των πόλεων. Σε όλο τον 20^ο αιώνα η Βενεζουέλα κατατρύχεται από το αποικιοκρατικό καθεστώς της Δύσης, το οποίο ληστεύει τους φυσικούς της πόρους [κυρίως το πετρέλαιο], ενώ καταστρέφει τις κοινότητες και τα οικοσυστήματά της. Οι αντιστάσεις και οι εξεγέρσεις κατά του αποικιοκρατικού καθεστώτος και των δικτατοριών του είναι συνεχείς με κυριότερες αυτές του 1936 και του 1958. Το 1968 το Κομμουνιστικό Κόμμα της Βενεζουέλας διασπάται και ένα μικρό κομμάτι αυτού [Party of the Venezuelan Revolution – PRV] δεν παρατά την ένοπλη πάλη και παραμένει στο βουνό. Στο αντάρτικο οι guerillas του PRV μπολιάζουν τον μαρξισμό με τοπικές ιθαγενικές παραδόσεις και τα ριζοσπαστικά ρεύματα της αυτονομίας, προκειμένου να εκφράσουν με κατάλληλο τρόπο την επαναστατική πρακτική του λαού της Βενεζουέλας. Μέσα από αυτή την θεωρητική διαδικασία καταλήγουν στη θέση ότι ο θεσμός του κράτους στην Βενεζουέλα έχει «σαπίσει» και, ως εκ τούτου, με τα λόγια του Kléber Ramírez Rojas, ενός σημαντικού θεωρητικού του PRV, «[η] Βενεζουέλα πρέπει να ανατινάξει τον ζουρλομανδύα του αποικιοκρατικού κράτους και να δημιουργήσει ένα νέο κοινοτικό κράτος [commoner state] [στο οποίο] οργανωμένες κοινότητες [θα] επιλέγουν και [θα] ανακαλούν τα θεσμικά τους πρόσωπα, [θα] καθορίζουν οι ίδιες τα σχέδια για την πρόοδό τους και [θα] διαχειρίζονται οι ίδιες τις οικονομικές τους υποθέσεις». Στις τάξεις αυτής της πολιτικής πρωτοπορίας συγκροτείται μία συγκεκριμένη θεωρία για την κοινωνική επανάσταση με βάση την δυαδική εξουσία. Με τα λόγια του Roland Denis, «[τ]ο παλιό σλόγκαν της «δυαδικής εξουσίας» (αστικής και εργατικής), που ήταν σε ισχύ την αποκορύφωση του επαναστατικού κινήματος, σήμερα καθίσταται διαρκής στρατηγική με σκοπό την οργάνωση μίας κοινωνικοποιημένης μη-κρατικής εξουσίας».

Για τον Rojas, τον Denis και τους συντρόφους τους η διαλεκτική της λαϊκής εξουσίας με το κράτος είναι ξεκάθαρη : Το κράτος δεν χτίζει την κομμούνα, που θα το καταστρέψει. Οι κομμούνες αναδύονται χωρίς τον νόμο και καταστρέφουν το κράτος σε μία διαλεκτική θέσης / αντίθεσης / αντίθεσης. Στελέχη του PRV διεισδύουν στον στρατό και το 1983 συγκροτούν μία κρυφή ομάδα [Bolivarian Revolutionary Movement, MBR-200], που περιλαμβάνει έναν νεαρό Hugo Chavez. Στην εξέγερση του Caracazo του 1989, που αποτελεί πηγή όλης της νεώτερης ιστορίας εξεγέρσεων και της αριστερής στροφής της Λατινικής Αμερικής, τα στελέχη του PRV στις πόλεις ενώνονται με το λαϊκό ποτάμι και τους θεσμούς λαϊκής εξουσίας, που δομούνται καταμεσίς της σύγκρουσης με το αποικιοκρατικό καθεστώς. Στις 4 Φεβρουαρίου 1992 ξεκινά η ιστορία της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας, όταν μία ομάδα αξιωματικών με ηγέτη τον Hugo Chavez αποπειράται αποτυχημένα να ανατρέψει τον πρωθυπουργό του αποικιοκρατικού καθεστώτος Perez, ως απάντηση για την καταστολή του Caracazo και με την ενεργό υποστήριξη ενός πληθυντικού υποκειμένου κινημάτων.

Από την παραπάνω ιστορική αφήγηση για τις ρίζες της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας προκύπτουν τα εξής κριτικά συμπεράσματα για τους αντιεξουσιαστές και τους αριστερούς της Δύσης. Στην σύγχρονη διαλεκτική λαϊκής εξουσίας και πολιτικής πρωτοπορίας είναι η λαϊκή εξουσία ο θετικός πόλος, που παράγει και κατευθύνει την όποια πολιτική πρωτοπορία, με την τελευταία να λειτουργεί αναιρώντας τον αρνητικό ιστορικό της ρόλο μόνο στο μέτρο που διευρύνει τις δυνατότητες της λαϊκής εξουσίας. Με διάφορους τρόπους ο ίδιος ο Τσάβες διευκόλυνε αυτή την προοδευτική διαλεκτική, μετατρέποντας τον εαυτό του ως θεσμό-ηγέτη σε κενό σημαίνον σύμβολο της λαϊκής εξουσίας και αναίρεση της πολιτικής πρωτοπορίας, ώστε ακόμη και σήμερα -20 χρόνια μετά την άνοδό του στην εξουσία- το σύνθημα της πολιτικής του κληρονομιάς, το οποίο αντηχεί στις μάζες είναι το : «Ο Τσάβες δεν πέθανε, πολλαπλασιάστηκε». Ο ίδιος άλλωστε ο Τσάβες ως πρόσωπο και πορεία ζωής είναι δημιούργημα των αγώνων του Λαού της Βενεζουέλας και τίποτα παραπάνω.

Οικοδομείται Δυαδική Εξουσία από τα Πάνω;

Το καθεστώς της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας είναι άμεσο αποτέλεσμα των αγώνων του λαού της Βενεζουέλας ενάντια την αποικιοκρατία της Δύσης, που διαπερνά με κάθετες και οριζόντιες σχέσεις κυριαρχίας όλες τις πτυχές της ζωής του. Οι λυσσώδεις αντιφάσεις και τα αδιέξοδα αλλά και οι λαϊκές ρίζες του καθεστώτος μπορούν μόνο να κατανοηθούν μέσα από το πρίσμα αυτό.

Έτσι, οι κοινωνικές και δημοκρατικές πολιτικές του καθεστώτος αυτού έδωσαν ζωή και αξιοπρέπεια στις μεγάλες πληβειακές μάζες της Βενεζουέλας, που μέχρι τότε τις είχαν για σφουγγαρόπανο τα παράσιτα της εγχώριας αποικιοκρατικής ελίτ. Δημιούργησαν ωστόσο σταδιακά και μία μεσαία τάξη με λίγες διαθέσεις για ανατροπή της κυριαρχίας του κεφαλαίου και της εμπορευματικής αγοράς. Η κρατικοποίηση του ενεργειακού τομέα, από τον οποίο εξαρτάται άμεσα ή έμμεσα το 80% της οικονομίας, έστρεψε τεράστιους οικονομικούς πόρους για κοινωνικές πολιτικές, που μέχρι τότε απαλλοτριώνονταν από την αποικιοκρατική ελίτ, ωστόσο οδήγησε και το νέο καθεστώς στην αγκίστρωση από το πετρέλαιο σε μία εποχή, όπου η οικολογική κρίση με την παράγωγη αυτής κλιματική αλλαγή είναι η πιο σημαντική αντίφαση των σύγχρονων κοινωνιών. Η μερικότητα των πολιτικών μετασχηματισμού ως προς την εμπορευματική αγορά, που παρέμειναν κυρίως ποσοτικές, επέτρεψε την επιβίωση και, κατόπιν, την γιγάντωση των ιδιωτικών μονοπωλίων. Η παραμονή του καθεστώτος επί τόσα έτη στην εξουσία συγκρότησε μία διεφθαρμένη γραφειοκρατία στις μεσαίες και κατώτερες τάξεις του σε συμπλοκή με την κλεπτοκρατική και εγκληματική αστική τάξη της χώρας, την λεγόμενη boli-μπουρζουαζία, που δεν έχει να ζηλέψει πολλά από τις εποχές της αποικιοκρατίας. Οι κρατικοποιημένες επιχειρήσεις απέκτησαν σοβαρές δυσλειτουργίες και στρεβλώσεις, ενώ οι μη κοινοτικές επιχειρήσεις υπό εργατικό έλεγχο απέδωσαν πολύ λιγότερα ωφέλη από τα αναμενόμενα με αποτέλεσμα αμφότερες αυτές οι οικονομικές μορφές να μην μπορούν να δώσουν διέξοδο στην αποεπένδυση κεφαλαίου και στην ραγδαία οικονομική ύφεση, αποδεικνύοντας έτσι πως η κρατική ιδιοκτησία και ο εργατικός έλεγχος δεν είναι πανάκειες, αφού δεν βάζουν την κοινωνία στο παιχνίδι. Το μίγμα οικονομικής πολιτικής τόσο στην Βενεζουέλα όσο και στις υπόλοιπες “προοδευτικές” κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής τελικά δεν ξέφυγε από την αναπαραγωγή της καπιταλιστικής ανάπτυξης μέσα από οικονομικές μορφές της περιφέρειας και του περιθωρίου, όπως ο εξορυκτισμός και η εθνική ή περιφερειακή αναπτυξιοκρατία [developmentalism]. Η οικονομική κρίση στη χώρα, που είναι απόρροια της κάθετης πτώσης των τιμών του πετρελαίου αλλά και του διαρκώς σοβούμενου οικονομικού πολέμου από τα μονοπώλια και τις ΗΠΑ, αποκάλυψε και επέτεινε όλες τις παραπάνω αντιφάσεις, κλονίζοντας σοβαρά τις λαϊκές βάσεις του καθεστώτος και αντικαθιστώντας την δύναμη από τον λαό με στοιχεία αυταρχικοποίησης της κρατικής μηχανής.

Για κάθε μία από τις παραπάνω αντιφάσεις απαιτείται ενδελεχής ανάλυση, που ωστόσο δεν χωρεί στο παρόν άρθρο, το οποίο κατά βάση πραγματεύεται τις μεταλλάξεις του κρατικού σχηματισμού στην εποχή του Τσάβες. Επί του συγκεκριμένου λοιπόν, η άνοδος το 1999 στην εξουσία με εκλογές του συνασπισμού κομμάτων με ηγέτη τον Τσάβες σήμανε την θεσμική εκκίνηση της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας. Οι συγκρούσεις με το αποικιοκρατικό κράτος σε όλα τα επίπεδα διεύρυναν και πολλαπλασίασαν τις αντιφάσεις στον κρατικό μηχανισμό.

Στην πρώτη φάση της ανόδου στην εξουσία, ο άμεσος σχηματισμός συντακτικής εξουσίας και η υιοθέτηση εντελώς νέου συντάγματος με σημαντικούς ποσοτικούς μετασχηματισμούς καταφέρνει σοβαρό πλήγμα στο αποικιοκρατικό κατεστημένο του βαθέος κράτους, επιφέροντας ραγδαία ανανέωση του σώματος των δικαστών, δημοκρατικούς θεσμούς αντιπροσώπευσης και ανακλητότητας σε διάφορα επίπεδα και αλλαγές στον θεσμό της ιδιοκτησίας και στην διάκριση των κρατικών λειτουργιών. Στην δεύτερη φάση του καθεστώτος [2001-2007] ανακηρύσσεται ο στόχος για τον σοσιαλισμό του 21^ου αιώνα, επιταχύνονται οι κρατικοποιήσεις και γενικεύονται οι μεγάλες καμπάνιες κοινωνικών πολιτικών, που ανυψώνουν τις μεγάλες μάζες του πληθυσμού από τις αρρώστιες, τον αναλφαβητισμό και την ακραία φτώχεια, ενώ ταυτόχρονα ο λαός της Βενεζουέλας υπερασπίζει το καθεστώς από αλλεπάλληλες απόπειρες ανατροπής και επανεκλέγει συνεχώς τον Τσάβες. Εντούτοις, κατά την διάρκεια της δεύτερης αυτής περιόδου η πολιτική ελίτ του καθεστώτος αντιλαμβάνεται τις δυσχέρειες της μετάβασης στον σοσιαλισμό και μάλιστα με έναν τρόπο, που δεν έχει μάλλον προηγούμενο σε αριστερές πολιτικές ελίτ του παρελθόντος. Υπό την επιρροή γραπτών του μαρξιστή Istvan Meszaros, η πολιτική ελίτ κατανοεί μία τέτοια μετάβαση ως πρωτίστως πολιτική και δη ως την διαδικασία συγκρότησης μίας εναλλακτικής λαϊκής, συμμετοχικής εξουσίας, καθώς αντιλαμβάνεται πως μόνο κατόπιν θα καταστούν εφικτοί σοσιαλιστικοί μετασχηματισμοί στην οικονομία, την παραγωγή και την ιδιοκτησία. Η λαϊκή αυτή εξουσία πρέπει να αποκτήσει τέτοια μορφή, ώστε να έχει τις οργανωτικές δυνατότητες να αμφισβητήσει την «ικανότητα του κεφαλαίου να μεταβολίζει την κοινωνική αναπαραγωγή» [Meszaros], εκτοπίζοντας την κοινωνική εξουσία του τελευταίου. Με τα λόγια του ίδιου του Τσάβες, “[να δημιουργήσουμε] ένα σχέδιο για κάτι νέο […] ένα δίκτυο που να εργάζεται όπως ένας τεράστιος ιστός αράχνης καλύπτοντας τις νέες επικράτειες [γιατί] αν δεν δουλέψουμε σε αυτή την κατεύθυνση, όλα είναι καταδικασμένα σε αποτυχία. Όλα θα απορροφηθούν από το παλιό σύστημα, που θα τα καταπιεί, γιατί ο καπιταλισμός είναι μια τεράστια αμοιβάδα, ένα τέρας”.

Από την σκοπιά λοιπόν των πολιτικών για την από τα πάνω οικοδόμηση δυαδικής εξουσίας αυτό που εμάς μας ενδιαφέρει είναι η τρίτη περίοδος του καθεστώτος της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας [2007 – Σήμερα]. Στην τρίτη αυτή περίοδο οι αντιφάσεις στον κρατικό μηχανισμό κορυφώνονται, καθώς τα ριζοσπαστικά κομμάτια της πολιτικής ελίτ συγκρούονται με πιο μετριοπαθείς κύκλους αλλά αντιμετωπίζουν και την συνολική φθορά του καθεστώτος από την διαπλοκή με το κεφάλαιο, τις πελατειακές σχέσεις και την γραφειοκρατικοποίηση. Φυσικά, τα ριζοσπαστικά αυτά τμήματα δεν αποτελούν παρά αντανακλάσεις στο κράτος των συσχετισμών δύναμης των κινημάτων και των δομών λαϊκής εξουσίας στη Βενεζουέλα, που υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει πριν αλλά και μετά την Μπολιβαριανή Δημοκρατία. Από το 2007 και έπειτα καθίσταται επίσημη στρατηγική του καθεστώτος η συγκρότηση ενός κομμουναλιστικού κράτους, που θα αντικαταστήσει τους θεσμούς του αστικού αποικιοκρατικού κράτους. Η επίσημη αυτή στρατηγική δεν πέφτει από τον ουρανό αλλά έρχεται ως αποτέλεσμα της δριμείας σύγκρουσης με το κεφάλαιο ειδικά κατά την δεύτερη και τρίτη περίοδο καθώς και την ανάγκη συστηματοποίησης των απαλλοτριώσεων εργοστασίων και επιχειρήσεων, που λάμβανε χώρα αποσπασματικά από το 2005 ενάντια στα λοκ-άουτ και τις λευκές απεργίες της αστικής τάξης της χώρας. Δημιουργείται έτσι το νομικό οπλοστάσιο και θεσμοποιούνται οι νέες μορφές ιδιοκτησίας για καταλήψεις γης, επανάκτηση εργοστασίων, κοινοτικές επιχειρήσεις [Enterprises of Communal Social Property – EPSC] και μη-αντιπροσωπευτικά συμβούλια κομμούνας άμεσης δημοκρατίας, κομμούνες συμβουλίων και κομμουναλιστικές πόλεις, ενώ ταυτόχρονα οι πληβειακές τάξεις οπλίζονται με την συγκρότηση λαϊκών πολιτοφυλακών.

Σε νομικό επίπεδο πρόκειται για μία συνειδητή θεσμοθέτηση από τα πάνω μίας διαρκούς και οριζόντιας «συντακτικής» εξουσίας σε αντιπαραβολή με την «συντεταγμένη» αστική κρατική εξουσία με την συγκρότηση μάλιστα ειδικού υπουργείου για τις κομμούνες. Το 2010 ο ίδιος ο Τσάβες δηλώνει πως «[Ή]ρθε η ώρα για τις κοινότητες να αναλάβουν τις εξουσίες του κράτους, γεγονός που θα οδηγήσει στον πλήρη οργανωτικό μετασχηματισμό του κράτους της Βενεζουέλας και, κοινωνικά, στην πραγματική ενάσκηση της εξουσίας από την ίδια την κοινωνία μέσα από τους κοινοτικούς θεσμούς». Αυτονόητα, οι νομικές αυτές μορφές πατούν πάνω σε ήδη υπάρχουσες δομές των κινημάτων και έρχονται να τις νομιμοποιήσουν. Η νομιμοποίηση των μορφών λαϊκής εξουσίας πράγματι οδηγεί σε μία επέκτασή τους, πολλαπλασιάζοντας και επιτείνοντας ταυτόχρονα τις αντιφάσεις τους με τις δομές του αστικού κράτους, που συνεχίζουν παράλληλα να υπάρχουν. Την ίδια στιγμή η από τα πάνω προσπάθεια για την συγκρότησης δυαδικής εξουσίας έχει αναπόφευκτες αντιφάσεις. Η διαφθορά και οι πελατειακές σχέσεις διεισδύουν και στις κομμούνες, πολλές από αυτές ενίοτε ποδηγετούνται από κόμματα του κυβερνητικού συνασπισμού, ενώ αυξάνεται υλικά και πολιτικά η εξάρτηση των κινημάτων από τον κρατικό μηχανισμό και τους εκάστοτε συσχετισμούς δύναμης ανάμεσα στις γραφειοκρατικές φράξιες του. Έτσι, η διαλεκτική της δυαδικής εξουσίας δεν είναι πλέον αυτή των Rojas και Denis του ενόπλου PRV, αυτή της βίαιης καταστροφής του κράτους από τις κοινότητες των commoners, αλλά η από τα πάνω νομιμοποίηση. Το 2013 ο Hugo Chavez πεθαίνει με την ιαχή «Comuna o nada» [κομμούνα ή τίποτα], η οποία και γίνεται κεντρικό μόττο της προεκλογικής εκστρατείας του διαδόχου του Νικολάς Μαδούρο.

Από την ιστορική εξέλιξη της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας και των αγώνων του λαού της Βενεζουέλας ενάντια στην αποικιοκρατική μορφή της δυτικής κυριαρχίας και στις μορφές ιεραρχίας και εκμετάλλευσης, που αυτή χάραξε ανεξίτηλα πάνω στο κοινωνικό σώμα, προκύπτουν τα ακόλουθα συμπεράσματα για αντιεξουσιαστές και αριστερούς της Δύσης. Για τους αριστερούς το δίδαγμα είναι το εξής : Η άνοδος μίας αριστερής πολιτικής πρωτοπορίας στην εξουσία [πρέπει να] συνεπάγεται τον πολλαπλασιασμό των αντιφάσεων στην κρατική μηχανή και όχι την ενδυνάμωση του αστικού κράτους. Μία σύγχρονη αριστερή πολιτική πρωτοπορία διευρύνει τους χώρους και τις δυνατότητες λαϊκής εξουσίας σε βάρος του αστικού κρατικού μηχανισμού και εκδημοκρατίζει την κοινωνική ζωή με μη-αντιπροσωπευτικούς θεσμούς, δημιουργώντας τις συνθήκες για την συγκρότηση δυαδικής εξουσίας. Για τους αντιεξουσιαστές το δίδαγμα είναι το εξής : Η ανάπτυξη μίας διαλεκτικής σχέσης της πολιτικά οργανωμένης κοινωνίας με το κράτος και το κεφάλαιο είναι αναπόφευκτη. Το ερώτημα λοιπόν που τίθεται δεν είναι αν τέτοια διαλεκτική θα υπάρχει αλλά το ποια επιθυμούμε να είναι αυτή. Στα πλαίσια αυτά η διαλεκτική σχέση των κινημάτων με το κράτος και το κεφάλαιο μπορεί να διατηρεί το γενικό σχήμα θέση / αντίθεση / αντίθεση μέχρι την ολοκληρωτική καταστροφή τους, χωρίς όμως να εξωκείλει επί του συγκεκριμένου στην ετερονομία δια της αντίθεσης. Το κυριότερο δίδαγμα από την Λατινική Αμερική είναι η ανάγκη για την διατήρηση της πολιτικής και οργανωτικής αυτονομίας των κινημάτων και η πάλη για την καταστροφή του κράτους, ακόμη και σε συνθήκες αριστερής ηγεμονίας, πόσο μάλλον ηγεμονίας από πολιτικές πρωτοπορίες που προάγουν την συγκρότηση δυαδικής εξουσίας από τα πάνω. Η παραπάνω όμως κατεύθυνση είναι όχι μόνο άκρως συμβατή αλλά και επιβάλλει την εκμετάλλευση στο έπακρο κάθε αντίφασης στον κρατικό μηχανισμό, κάθε ρήγμα στην εξουσία του κεφαλαίου και κάθε κοινωνικό χώρο, που μπορεί να αφήνει μια τέτοια αριστερή πολιτική πρωτοπορία. Με αυτά τα διδάγματα αριστεροί και αντιεξουσιαστές μπορεί κάποτε στο μέλλον να συναντηθούν ακόμη και στην Δύση όχι για έναν αναγκαία κρατικά εκπορευόμενο σοσιαλισμό αλλά για την αναρχία και τον κομμουνισμό του 21^ου αιώνα.

Ποια είναι η Μορφή της Επανάστασης στην Σύγχρονη Εποχή;

Η Μπολιβαριανή Δημοκρατία της Βενεζουέλας είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο πρώτιστης σημασίας για τους αριστερούς και τους αντιεξουσιαστές της Δύσης. Και αυτό γιατί αφορά μία υπόθεση επίκαιρη ακόμη και για την Δύση, την κοινωνική επανάσταση στον σύγχρονο κόσμο.

Ο κόσμος μας δεν έχει την εικόνα των μέσων του 19ου αιώνα, όπως την γνωρίζουν οι αριστεροί και οι αντιεξουσιαστές της Δύσης από τα βιβλία των Μαρξ και Μπακούνιν, στα οποία διαρκώς εντρυφούν σαν να ήταν ευαγγέλια. Από τα τέλη του του 19ου αιώνα, οπότε γράφτηκαν τα πιο κλασικά έργα της ριζοσπαστικής σκέψης, οι οργανωτικές μορφές του κράτους και της εμπορευματικής αγοράς έχουν διαπεράσει σχεδόν κάθε πτυχή της κοινής ζωής, μεταβολίζοντας τις ανθρώπινες κοινωνίες σε μεγάλο βαθμό σύμφωνα με τις νομοτέλειές τους. Στην ιστορία της ανθρωπότητας διαχωρισμένοι μη κοινοτικοί θεσμοί κυριαρχούσαν σχεδόν πάντοτε πάνω στις κοινωνίες. Εντούτοις, ο σύγχρονος βαθμός υπαγωγής της κοινωνικής αναπαραγωγής από τους θεσμούς του κράτους και της αγοράς είναι τέτοιος που δεν μπορεί να συγκρίνεται με τις εξαρτήσεις του παρελθόντος. Γι’ αυτό και σήμερα που το κυρίαρχο σύμπλεγμα κοινωνικής εξουσίας, αυτό του κράτους / έθνους / κεφαλαίου, διέρχεται σοβαρή κρίση, οι κοινωνίες βιώνουν την κρίση αυτή ως εξαιρετικά επώδυνη κρίση της ίδιας τους της αναπαραγωγής.

Είναι λοιπόν εφικτή σήμερα μια κοινωνική επανάσταση, που θα εκτοπίζει το κράτος / έθνος / κεφάλαιο και στη θέση των διαχωρισμένων τους θεσμών θα απλώνει τις μη αντιπροσωπευτικές συνομοσπονδιωμένες αμεσοδημοκρατικές κοινότητες; Η απάντηση έρχεται από την σύγχρονη επαναστατική πρακτική, από την οποία προκύπτει ότι η επανάσταση σήμερα λαμβάνει δύο μορφές δυαδικής εξουσίας. Στις περιοχές με “αποτυχημένα” κράτη λόγω πολέμου ή λόγω των διαλυτικών φαινομένων του νεοφιλελευθερισμού, όπως στη Ρόζαβα και στο Μεξικό, η απόσυρση της κρατικής εξουσίας αφήνει το περιθώριο για την εκδίπλωση μιας δυαδικής εξουσίας τέτοιων αμεσοδημοκρατικών κοινοτήτων και τις ευκαιρίες για βαθιές αλλαγές στις ζωές και στα μυαλά των ανθρώπων. Όπου όμως υπάρχουν κράτη, που διατηρούν στοιβαρή την κυριαρχία τους πάνω στις κοινωνίες, η δυνατότητα για την εκδίπλωση δυαδικής εξουσίας ανοίγεται μόνο με μία συγκεκριμένη διαλεκτική σχέση ανάμεσα σε αυτόνομα κινήματα βάσης και πολιτικές πρωτοπορίες στην κυβέρνηση, που πολλαπλασιάζουν τις αντιφάσεις της κυριαρχίας του κράτους και του κεφαλαίου. Όπως είναι ηλίου φαεινότερο, εντός των πανίσχυρων κρατών της Δύσης είναι πιθανότερη μάλλον η δεύτερη εκδοχή.

Σε αυτό λοιπόν το σημείο οι επιτυχίες και, κυρίως, οι αποτυχίες της Μπολιβαριανής προσπάθειας είναι εξαιρετικά διδακτικές για τους αριστερούς και τους αντιεξουσιαστές της Δύσης. Αν στην εποχή της κρίσης των αντιπροσωπευτικών θεσμών οι αριστεροί δεν έχουν διαρρήξει κάθε δεσμό με την προοπτική μιας αντικρατικής κοινωνικής επανάστασης με στόχο την κοινωνική χειραφέτηση, τότε θα πρέπει να στοχαστούν σοβαρά ποιες διαλεκτικές αλληλουχίες ανάμεσα στα κινήματα και σε πολιτικές πρωτοπορίες μπορούν να οδηγήσουν σε μετα-καπιταλιστικές δημοκρατικές κοινωνίες. Στα πλαίσια αυτά η πιο ειλικρινής τέτοια απόπειρα αριστερής πολιτικής ελίτ, που έχει καταγραφεί στον 21ο αιώνα, δεν είναι άλλη από την Μπολιβαριανή Δημοκρατία της Βενεζουέλας. Η θεωρητική ένδεια, ο διανοητικός αποπροσανατολισμός, η έλλειψη γείωσης στα κινήματα και στους αγώνες, η δημοφιλία κρατικιστικών εκδοχών σοσιαλισμού, η αδυναμία σοβαρού διαλόγου για τις πρακτικές μετάβασης φέρνουν τους αριστερούς της Δύσης πολύ πιο πίσω από τους Μπολιβαριανούς ομολόγους τους σε σημείο που να μην μπορούν ενίοτε να αντιληφθούν την σημασία του παραδείγματος της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας. Για τις επιτυχίες του παραδείγματος αυτού θα πρέπει να λάβουν υπόψη τους τον ρόλο του παράγοντα του στρατού σε συνθήκες αποικιοκρατίας, όπως επίσης και την οικονομική δύναμη που προσέδωσε η κρατικοποίηση του πετρελαίου, γεγονός που ούτε υπάρχει σε άλλες χώρες αλλά ούτε είναι και θεμιτό να επαναληφθεί. Για τις αποτυχίες του παραδείγματος καλό θα είναι να επανεξετάσουν την στρατηγική της πάλης με βάση το διαλεκτικό σχήμα θέση / αντίθεση / σύνθεση, καθώς σε μία διαρκή στον χρόνο σειρά διαλεκτικών αλληλουχιών και ανυψώσεων σε ανώτερο επίπεδο η επιδίωξη συνθέσεων αλλοιώνει ανεπανόρθωτα τον τελικό σκοπό. Από την άλλη οι αντιεξουσιαστές οφείλουν να λάβουν υπόψη τους την πιθανότητα πάλης σε συνθήκες αριστερής ηγεμονίας ακόμη και στην Δύση και να δουλέψουν μία συγκεκριμένη επαναστατική πρακτική με βάση την επιμονή στο διαλεκτικό σχήμα θέση / αντίθεση / αντίθεση, που να διατηρεί την αυτονομία των κινημάτων ως συλλογικού πολιτικού υποκειμένου και πόλου πολιτικής, αποφεύγοντας την πολιτικά κενή λούμπα της ετερονομίας δια της αντίθεσης. Σε αυτά τα πλαίσια, τα διδάγματα, που έρχονται από την Βενεζουέλα και, γενικότερα, την Λατινική Αμερική είναι εξαιρετικά διδακτικά για το πως μπορεί πράγματι να καταστεί εφικτή μία κοινωνική επανάσταση και στην Δύση.

Από την Ιδεολογία στην Πράξη

Ζούμε το τέλος του interregnum, που ξεκίνησε με την πτώση του τείχους και του σοβιετικού μπλοκ. Μπροστά στην αποσταθεροποίηση κοινωνιών και φύσης δύο δρόμοι ανοίγονται μπροστά μας. Από την μία αντιμετωπίζουμε την ολοκληρωτική επίλυση της κρίσης του κυρίαρχου συμπλέγματος κοινωνικής εξουσίας κράτους / έθνους / κεφαλαίου με την αναίρεση πρότερων δημοκρατικών και κοινωνικών κατακτήσεων στην καρδιά της Δύσης και την προοπτική πολεμικών συρράξεων. Από την άλλη παλεύουμε για μετα-καπιταλιστικές δημοκρατικές κοινωνίες. Η κρισιμότητα της περίστασης επιβάλλει αίσθημα συνευθύνης στα οργανωμένα κομμάτια του δικού μας κόσμου, ώστε οι επερχόμενες συγκρούσεις να μας βρουν από καλύτερες θέσεις. Υπό αυτό το φως οφείλουμε να αναλύουμε όλες τις εμπειρίες, όπως αυτή της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας. Στα πλαίσια αυτά θα πρέπει να αφήσουμε κατά μέρος τα παβλοφικά σύνδρομα της ασφάλειας της ιδεολογίας και να περάσουμε σε μία επαναστατική πράξη, που θα μας κάνει ξανά απειλητικούς για το κράτος και το κεφάλαιο. Στον δρόμο αυτόν δεν είμαστε μόνοι αλλά θα συναντηθούμε με την μεγάλη πλειοψηφία των κοινωνιών. Έχουμε λοιπόν έναν ολόκληρο κόσμο να κερδίσουμε!

Με νομοσχέδιο του υπουργείου δικαιοσύνης εισάγεται προς συζήτηση στη Βουλή η αυστηροποίηση του νομικού πλαισίου για την ποινικοποίηση του ρατσιστικού λόγου. Το ν/σ προβλέπει την τιμώρηση της με οποιοδήποτε μέσο επικοινωνίας δημόσιας υποκίνησης ρατσιστικής βίας ή μίσους και του δημοσίου εγκωμιασμού ή άρνησης εγκλημάτων πολέμου, ναζισμού ή εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας αλλά και την τιμώρηση ακόμη και με αναστολή ή ανάκληση άδειας λειτουργίας νομικών προσώπων, τα οποία ο δράστης τυχόν εκπροσωπεί. Είχε προηγηθεί τον Ιανουάριο του 2011 κατάθεση παρόμοιου ν/σ από την κυβέρνηση τότε του ΠΑΣΟΚ, το οποίο όμως αποσύρθηκε και δεν τέθηκε ποτέ σε ψηφοφορίας λόγω αλλαγής κρατικής φρουράς.

Η ποινικοποίηση του ρατσιστικού λόγου δεν είναι κάτι καινούργιο στην Ελλάδα. Η υποκίνηση σε πράξεις ρατσιστικής βίας και η εκφορά ρατσιστικού λόγου έχουν ποινικοποιηθεί εδώ και δεκαετίες με τον Ν. 927/1979, εντούτοις οι διατάξεις του νόμου αυτού έχουν πέσει σε αχρηστία με βασική εξαίρεση την υπόθεση Πλεύρη, όπου και εκεί λόγω της ασάφειας της αντικειμενικής / υποκειμενικής υπόστασης των αδικημάτων αλλά και της δυσχέρειας απόδειξης ο κατηγορούμενος αθωώθηκε. Αυτό όμως που είναι καινούργιο είναι αφενός η ολοκληρωτική στροφή του εγχώριου συστήματος εξουσίας, που οδήγησε στην εκλογική άνοδο και είσοδο στη Βουλή της Χρυσής Αυγής, και αφετέρου η ψήφιση από το Συμβούλιο της ΕΕ της απόφασης – πλαίσιο 2008/913/ΔΕΥ, που προβλέπει την ποινικοποίηση της δημόσιας υποκίνησης ρατσιστικής βίας και υποχρεώνει την Ελλάδα σε ενσωμάτωση στο εθνικό της δίκαιο.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Το σημείο – κλειδί για κάθε ριζοσπαστικό ρεύμα σκέψης είναι ο τρόπος με τον οποίο προσλαμβάνει την κοινωνική αλλαγή. Στις κυρίαρχες μαρξιστικές αναλύσεις του συρμού την πρωτοκαθεδρία ως αιτίες κοινωνικών αλλαγών φέρουν οι αντικειμενικές – υλικές συνθήκες του προλεταριάτου. Όσο περισσότερο εξαθλιώνονται οι μάζες, τόσο περισσότερο παίρνουν μπροστά οι μηχανές του επαναστατικού ντετερμινισμού, που αδυσώπητα δουλεύουν, ώστε η γη να γίνει έτσι και αλλιώς κόκκινη. Στις αναλύσεις της αυτονομίας, εργατικής ή κοινωνικής, πλάι στις αντικειμενικές συνθήκες, που αναντίρρητα παίζουν σπουδαίο ρόλο, πρωταρχικό ρόλο για την κοινωνική αλλαγή παίζουν οι υποκειμενικές συνθήκες, που κυριαρχούν στους από κάτω, δηλαδή ο τρόπος με τον οποίο αυτοί προσλαμβάνουν τον κόσμο και τοποθετούνται ατομικά και συλλογικά σε σχέση με αυτόν.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Το εγχώριο ανταγωνιστικό κίνημα βρίσκεται σε σταυροδρόμι. Οι οργανωτικές του δομές δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στις ανάγκες της ιστορικής συγκυρίας. Υπάρχουν όμως πλέον οι δυνατότητες για ένα ποιοτικό άλμα, που θα αλλάξει τους συσχετισμούς δύναμης και θα οδηγήσει σε ευρύτερους κοινωνικούς μετασχηματισμούς. Αυτό που λείπει σε αγωνιστές και ευρύτερα κομμάτια του κινήματος είναι η συνείδηση των ευθυνών, που συνεπάγεται η ιστορική στιγμή. Γιατί αυτό που απαιτεί η ιστορική στιγμή είναι τα κινήματά μας να δώσουν στο τώρα συγκεκριμένες διεξόδους στα κοινωνικά αδιέξοδα, δείχνοντας σαν ανεμοδείχτες μέσα στην καταιγίδα την κατεύθυνση της κοινωνικής απελευθέρωσης, μπολιάζοντας τις καρδιές των ανθρώπων με την ελπίδα και την προοπτική για το άμεσα εφικτό ενός καλύτερου, πιο δίκαιου και ελεύθερου, κόσμου.

Κάθε μαζικό κοινωνικό κίνημα, που συγκρούστηκε με τις δυνάμεις της συντήρησης της εποχής του, επιδίωξε τις υλικές συνθήκες της αυτονομίας του από το κράτος και τον καπιταλισμό. Η κάλυψη των ανελέητων υλικών αναγκών των κοινωνικών κομματιών, που τα απάρτιζαν, εξώθησε τέτοια κινήματα στο να δώσουν ριζοσπαστικές απαντήσεις στο πεδίο της οικονομίας και, έτσι, να διευρύνουν τις οργανωτικές τους υποδομές και την κοινωνική τους ακτινοβολία στο πεδίο της πολιτικής. Σήμερα, που το κράτος και η καπιταλιστική αγορά υποχωρούν ταχύτατα από την κάλυψη των υλικών αναγκών της κοινωνίας, τα κινήματα καλούνται να εγκολπώσουν το δημιουργούμενο κενό σε απελευθερωτική κατεύθυνση, ισχυροποιώντας με αυτό τον τρόπο τις δομές τους και αναβαθμίζοντας τις θέσεις τους στον κοινωνικό ανταγωνισμό. Σε αυτά τα πλαίσια η κοινωνική και αλληλέγγυα οικονομία (ΚΑΟ) μπορεί υπό όρους να αποτελέσει την απάντηση για μία παραγωγή / διανομή πέρα από τον καπιταλισμό.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Η καθολική επίθεση της κυρίαρχης οικονομικο – πολιτικής ελίτ στις κοινωνίες της Νότιας Ευρώπης αποξηλώνει με ταχύ ρυθμό τα οικονομικά και δημοκρατικά δικαιώματα και τις ελευθερίες των κατώτερων κοινωνικών τάξεων. Η βία της επίθεσης αποκόπτει κάθε δυνατότητα των καταπιεζόμενων να επηρεάζουν τη σφαίρα της πολιτικής και καθηλώνει όλο και μεγαλύτερες ομάδες πληθυσμού στο επίπεδο της γυμνής ζωής. Βασική τεχνική της σε πολιτικό επίπεδο κοινοβουλευτικά δομημένης κυριαρχίας για να πάρει πίσω ό,τι κατακτήθηκε με αίμα τις τελευταίες εκατονταετίες είναι η χρήση σε νομικό – πολιτικό επίπεδο της κατάστασης εξαίρεσης. Η χρήση της τεχνικής αυτής είναι ιδιαίτερα αισθητή στην εγχώρια πραγματικότητα, όπου ολόκληρα κοινωνικά κομμάτια απογυμνώνονται από κάθε δικαίωμα στη ζωή και στην αξιοπρέπεια, ενώ η φύση υποβαθμίζεται απλώς σε παράπλευρη απώλεια της «ανάπτυξης» των αφεντικών.

  Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Ήρθε ο καιρός να βγάλουμε εμείς τα ερωτήματα και να δώσουμε εμείς τις απαντήσεις. Ήρθε ο καιρός να βάλουμε τέλος στις αποφάσεις που μας εξαιρούν και να αναλάβουμε εμείς την ευθύνη τους.

Οι διαμαρτυρίες και τα παράπονα δεν αντισταθμίζουν την ολοκληρωτική επίθεση των αφεντικών , γι αυτό δέχονται συνεχείς ταπεινωτικές ήττες. Τα πλαίσια διαπραγμάτευσης έχουν πεθάνει και μαζί τους έχουν πεθάνει όλοι αυτοί που είχαν ρόλους και εξουσίες στη διαπραγμάτευση. Οι κυρίαρχοι δεν αφήνουν περιθώρια ούτε για πιστώσεις ούτε για εκπτώσεις μπροστά στα συμφέροντά τους. Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες δεν μπορούν να διασφαλίσουν ούτε ένα ευρώ ,ούτε μια θέση εργασίας

Όμως ούτε η απαξίωση των κομμάτων, των  συνδικαλιστών ,των πολιτικών και των ηγετών δίνουν απάντηση στα προβλήματα. Διότι αυτή από μόνη της μπορεί εύκολα να οδηγήσει στον εκφασισμό και στις συνθήκες βίας που του αναλογούν. Τέτοια παραδείγματα ήδη πληθαίνουν σε βάρος πιο αδύναμων  καθημερινά.

Γι αυτό στη κρίση που ξεδιπλώνεται σε όλα τα επίπεδα, δύο δρ’ομοι ανοίγονται . Από τη μια μεριά η παραίτηση και η συνακόλουθη βαρβαρότητα και από την άλλη ο δρόμος της κοινωνικής επανάστασης.

Ή θα οδηγηθούμε δηλαδή σε μια κοινωνία « ο καθένας μόνος του και όλοι εναντίον όλων» ή θα σηκώσουμε  ανάστημα και θα πάρουμε συλλογικά τη ζωή στα χέρια μας χωρίς εκπτώσεις και χωρίς αναθέσεις.

Κάθε δρόμος είναι μια επιλογή με ευθύνες και συνέπειες. Ό δρόμος προς την έξοδο δεν μπορεί να περπατηθεί χωρίς  σχέδιο. Κι όμως αυτό το σχέδιο είναι εδώ και αφήνει όλο και πιο έντονα το αποτύπωμά του. Ένα νέο κοινωνικό δυναμικό έχει βγεί στο προσκήνιο μέσα στους χώρους δουλειάς, στη γεωργία, στις γειτονιές, στους δημόσιους χώρους στις τοπικές κοινωνίες, απαλλαγμένο από την κηδεμονία του κράτους και την κομματική λογική. Είναι το δυναμικό μιας άλλης προοπτικής  μιας νέας δυνατότητας .

Με αυτό το περιεχόμενο κατεβαίνουμε στη δεθ γι αυτό καλούμε  σε συγκέντρωση και πορεία μαζί με τους εργαζόμενους της ΒΙΟΜΕ για την αυτοδιαχείριση εργοστασίου  και  ενωνόμαστε  με το ¨χρυσό¨ ενάντια στην εξόρυξη σε Χαλκιδική, Κιλκίς , Έβρο.

  ΣΑΒΒΑΤΟ  8/9   6 ΜΜ   ΣΤΟ  ΣΥΝΤΡΙΒΑΝΙ

ΚΥΡΙΑΚΗ     9/ 9     11 ΠΜ   ΣΤΗΝ ΙΕΡΙΣΣΟ

                                            ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ       ΚΙΝΗΣΗ

Συνέλληνα θα πρέπει να καταλάβεις ότι αυτό που εμάς μας ενώνει δεν είναι η φυλή αλλά ο έρωτας και η έμπρακτη αλληλεγγύη για τον συνάνθρωπο. Αυτή τη φυλή φτιάχνουμε εμείς, αυτός είναι ο παράδεισος και η κόλασή μας. Η δική σου φανταστική φυλή, το έθνος, μόνο χωρίζει τους αποκάτω και ενώνει τους αποπάνω για να βγαίνουν λάδι.

Από εδώ.

ΤΟΥ ΑΓΓΕΛΟΥ ΜΑΝΤΑΔΑΚΗ

Ο Άλεξ είναι ένα οκτάχρονο(;) αγόρι αφρικανικής προέλευσης, από την Κυψέλη. Δεν έχει πατρίδα ή μάλλον καμιά πατρίδα δεν τον αποδέχτηκε μέχρι σήμερα σαν δικό της παιδί. Δεν είναι «εγγεγραμμένο» σε κανένα κατάλογο με ονόματα υπηκόων. Δεν έχει καταχωρισθεί πουθενά η γέννησή του. Για όλα τα κράτη του κόσμου είναι ανύπαρκτος. Δεν έχει γεννηθεί ποτέ.

Κι όμως το μαύρο αγόρι της Κυψέλης, μιλάει μόνο μια γλώσσα και μάλιστα άπταιστα. Μιλάει ελληνικά. Ο κόσμος του και η πατρίδα του είναι η Κυψέλη και τα ελληνικά. Ο Άλεξ δεν έχει πάει σχολείο. Δεν κάθισε ποτέ σε μαθητικά θρανία, αφού άλλωστε δεν έχει χαρτιά. Τα σχολεία όλου του κόσμου γράφουν μαθητές που έχουν πιστοποιητικό γέννησης και υπηκοότητα. Ο Άλεξ δεν  διαθέτει τίποτα απ΄ όλα αυτά.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗΣ ΜΕΤΑΛΛΕΥΤΙΚΗΣ

Πρόσκληση
Oι εργαζόμενοι της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής, θυγατρική του ομίλου Φιλκεραμ & Johnson, απλήρωτοι απο τον Μάιο του 2011, αγωνιζόμαστε με πείσμα στο να κερδισουμε τα δίκαια αιτήματα μας, που είναι το δικαίωμα στην εργασία και την αξιοπρέπεια!

διεκδικούμε την εξασφάλιση των θέσεων εργασίας και την λειτουργία την επιχείρησης κάτω από εργατικό ελέγχο και επιτήρηση .
διεκδικούμε την επαναλειτουργία του εργοστασίου από τους ανθρώπους που ξέρουν να το λειτουργούν και όχι να ειναι άρπαγες !!
διεκδικούμε την χρηματοδότηση από το ταμείο του ΟΑΕΔ όπως χρηματοδοτεί τον κάθε άνεργο!
διεκδικούμε την δημιουργία νομικού πλαισίου λειτουργίας συνεταιριστικών επιχειρήσεων!
διεκδικούμε το δικαίωμα μας στην ζωή, το δικο μας και των παιδιων μας!

και καλούμε κάθε σωματείο, κάθε συνδικαλιστική παράταξη κάθε ένωση σωματείων , κάθε εργαζόμενο, κάθε προβληματισμένο πολίτη της Θεσσαλονίκης να πάρει μερος στην συγκέντρωση ενημέρωσης που θα γίνει την Τετάρτη 11/7/2012 και ώρα 6 μ.μ. στο Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης (Ολύμπου & Αριστοτέλους).

Σήμερα περισσότερο από ποτέ γίνεται φανερό ότι δεν έχουμε τίποτα να περιμένουμε από «τα πάνω» και ότι η μόνη δυνατότητα που έχουμε να ζήσουμε πέρα από το κράτος και το κεφάλαιο μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο αν πάρουμε συλλογικά τα πράγματα στα χέρια μας. Όλο και περισσότερο όμως γίνεται κατανοητό ότι για να κατακτήσουμε την κοινωνική αυτονομία πρέπει παράλληλα να δουλέψουμε πολύ σκληρά ώστε τα κινήματά μας να δημιουργήσουν τις υλικές συνθήκες που θα την κάνουν δυνατή. Η πρόταση που ακολουθεί είναι μία μικρή συνεισφορά σε αυτό τον σκοπό. Παρακαλώ διαδώστε την.

Η Ιδέα

Η βάση της τροφής στην κοινωνία μας είναι το ψωμί. Σήμερα, η παραγωγή και διανομή του ψωμιού εκτελείται στα πλαίσια της καπιταλιστικής αγοράς. Μπορούμε να πάρουμε στα χέρια μας το ψωμί, μετασχηματίζοντας τις κοινωνικές σχέσεις παραγωγής και διανομής του σε μη εκμεταλλευτική και αλληλέγγυα βάση. Και μπορούμε να το καταφέρουμε αυτό με ένα δίκτυο φούρνων σε όλη τη χώρα, που θα λειτουργούν σε συνεταιριστική / συνεργατική βάση με τους εργαζόμενους να παίρνουν ισότιμα όλες τις αποφάσεις και μετά την κάλυψη του κόστους παραγωγής τους θα διανέμουν ελεύθερα το παραγωγικό πλεόνασμα στην κοινωνία.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Αφού τελειώσει το πανηγυράκι των εκλογών, κάθε χρυσαυγίτης σε όλη τη χώρα θα μοιραστεί μαζί μας στιγμές από το έργο inglorious basterds σε ρόλο γερμανοτσολιά.

Με την σημερινή ανακοίνωση του προγράμματός του ο ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε να πει την αλήθεια στους Έλληνες και να χάσει τις εκλογές. Με το πρόγραμμά του ο ΣΥΡΙΖΑ δηλώνει δύο πράγματα. (α) Πως θα ακυρώσει το μνημόνιο και (β) πως θα εφαρμόσει ένα ήπιο και μετριοπαθές αλλά πάντως λαϊκό σχέδιο σωτηρίας αυτής εδώ της κοινωνίας. Αυτό που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είπε αλλά εξυπακούεται και γίνεται βέβαια κατανοητό από όλους είναι ότι, αν οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές ηγεσίες της Ευρώπης αντιδράσουν, θα υπάρχει και ένα εναλλακτικό οικονομικό σχέδιο για την όσο το δυνατόν πιο ομαλή μετάβαση στη δραχμή. Και επειδή το Ευρωπαϊκό κατεστημένο ήδη απεργάζεται σχέδιο εξόδου της Ελλάδας από το Ευρώ, αν εκλεγεί ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση η έξοδος από το Ευρώ μέσα από σταδιακά γοργά βήματα θα γίνει.

Γι’ αυτό τον λόγο ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα εκλεγεί. Γιατί η πλειοψηφία των Ελλήνων είναι άνθρωποι που προτιμούν – τουλάχιστον για την ώρα – να έχουν το Ευρώ αλλά να αντικρύζουν τα παιδιά τους σε μία κοινωνία με 35% ανεργία, χωρίς καμία παραγωγική βάση και να λένε ότι για όλα φταίνε οι άλλοι. Κακομαθημένοι ψευτόμαγκες, μικροαστοί μαθημένοι στην ιδιώτευση και στον ωχαδερφισμό, εχθρικοί προς την προσωπική κριτική και την κοινωνική χειραφέτηση – τουλάχιστον για την ώρα. Έτσι λοιπόν με την πλειοψηφία των Ελλήνων, κυρίως τις μεγαλύτερες ηλικίες, να σκέφτονται και να πράττουν σαν αιγοπρόβατα, στις 18/6 θα έχουμε μία ακροδεξιά νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση από μπουχέσες της κακιάς ώρας, που πουλάνε φτηνό πνεύμα με λίγο μαϊντανό από έθνος και ηθικιστικές χαζομάρες. Αν δεν διαλυθεί άμεσα το Ευρώ, θα μείνουμε μέσα το πολύ για έναν χρόνο μέχρι να σταματήσουν να τροφοδοτούν ένα βαρέλι δίχως πάτο. Δίχως λαϊκό σχέδιο σωτηρίας και με εντελώς διαλυμένη την παραγωγική βάση η προσγείωση τότε θα είναι εξαιρετικά σφοδρή.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Οι θετοί νόμοι σε μία κοινωνία είναι το αποτέλεσμα του συσχετισμού δύναμης ανάμεσα στα κινήματα και την εξουσία. Αποτέλεσμα ενός τέτοιου ιστορικού συσχετισμού είναι και τα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα του ανθρώπου απέναντι στο κράτος, που κατακτήθηκαν μέσα από μακροχρόνιους, αιματηρούς κοινωνικούς αγώνες. Σήμερα, ακόμη και η ύπαρξη στον νόμο τέτοιων δικαιωμάτων τίθεται πολλές φορές εμπόδιο στην καθολική επίθεση κράτους / κεφαλαίου απέναντι σε ολόκληρες κοινωνικές ομάδες. Μία λοιπόν εκδήλωση της επίθεσης αυτής στο νομικό πεδίο είναι η άρση από το κράτος των όποιων νομικών εμποδίων με την μέθοδο της αυτοεξαίρεσης των κατασταλτικών του μηχανισμών από οποιαδήποτε υποχρέωση σεβασμού θεμελιωδών μας δικαιωμάτων.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Νομίζω ότι με κάτι τέτοια το ΚΚΕ περνάει πλέον στον χώρο του καλτ. Πάω να πάρω συλλεκτικό μπρελόκ.

Όπως νομίζω ότι με κάτι τέτοια ο κόσμος του ΚΚΕ αδικείται κατάφωρα, γιατί έχει και πραγματικούς κοινωνικούς αγωνιστές στους χώρους δουλειάς, άσχετα αν έχουμε αντιδιαμετρικά αντίθετες απόψεις για την κοινωνική απελευθέρωση.

Τεσπά! Το απλοϊκό σχήμα της ηγεσίας του κώμματος φόβος=πρόβατα=ανάθεση=ΚΚΕ μπορεί να είχε απήχηση 8% πριν δέκα χρόνια. Τώρα πλέον δεν έχει, γιατί η κοινωνία μέσα από τα κινήματά μας προχώρησε.

Από το Δίκτυο για την Ψηφιακή Απελευθέρωση.

Η παγκόσμια βιομηχανία της ενημέρωσης διέρχεται κρίση. Η κρίση αυτή είναι πρώτιστα κοινωνική και δευτερευόντως οικονομική. Η ιεραρχική εταιρική δομή των κυρίαρχων ΜΜΕ και ο κερδοσκοπικός τους χαρακτήρας τα έχει οδηγήσει σε στενή διαπλοκή με το πολιτικό – οικονομικό σύστημα εξουσίας, η κοινωνική απονομιμοποίηση του οποίου έχει πλέον πάρει παντού εκρηκτικές διαστάσεις. Πριν από κάθε μεγάλο κοινωνικό μετασχηματισμό η ιστορία καταγράφει βαθιές αλλαγές στη δημόσια σφαίρα. Με την έλευση του διαδικτύου η κοινωνική χρήση των νέων μέσων επικοινωνίας σπάει τη δομή πομπού – δέκτη, που παρατηρείται στη σχέση κυρίαρχων ΜΜΕ και κοινωνίας, και παράγει εναλλακτικά κοινωνικά εγχειρήματα ενημέρωσης. Η εγχώρια βιομηχανία της ενημέρωσης αποτελεί το αρχέτυπο διαπλοκής και εκμετάλλευσης. Η απειλή που συνιστούν για τους μεγαλοεκδότες και τους καναλάρχες της χώρας τα κινήματά μας δεν πηγάζει από λαϊκά ρητά συνθηματολογικού χαρακτήρα όπως “αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι” αλλά από την πιθανότητα να χάσουν τα πάντα. Η μεταπολίτευση τελείωσε, καιρός να πάρουμε τα μέσα ενημέρωσης στα χέρια μας.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τα πράγματα, θα ήταν παράνομες. Κάτι άλλο άλλαζε και αλλάζει τα πράγματα. Οι συσχετισμοί δύναμης, που αποτυπώνονται μέσα στην κοινωνία αλλά και σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο, δεν είναι αποτέλεσμα λογομαχιών στα έδρανα της Βουλής αλλά άμεση συνέπεια της δράσης ή της απουσίας των μαζικών κοινωνικών κινημάτων. Στο μέτρο που οι καταπιεζόμενοι οργανώνονται και αντιστέκονται απέναντι στο σύστημα κυριαρχίας από όλο και καλύτερες θέσεις, η πλάστιγγα του κοινωνικού ανταγωνισμού τίθεται υπό διαρκή επαναδιαπραγμάτευση. Στο μέτρο που ολόκληρα κοινωνικά κομμάτια αμφισβητούν έμπρακτα τις σχέσεις ιεραρχίας και εκμετάλλευσης του καπιταλισμού και γεννούν νέους τρόπους ζωής μέσα από την άμεση δράση, ένας ριζοσπαστικός μετασχηματισμός της κοινωνίας γίνεται όλο και πιο ορατός. Σε αυτό το πλαίσιο δεν είναι οι εκλογές που αλλάζουν τις ζωές μας αλλά εμείς οι ίδιοι από τη στιγμή που παίρνουμε τα πράγματα στα χέρια μας.

Οι εκλογές όμως δεν παύουν να αποτελούν μία πολιτική διαδικασία, που αποτυπώνει τους συσχετισμούς δύναμης σε μία δεδομένη χρονική στιγμή.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Με την ευγενική χορηγία του κράτους, το σπρώξιμο των κομμάτων εξουσίας και την συνεχή προπαγάνδα των ΜΜΕ εδώ και χρόνια ο εκφασισμός της κοινωνίας τελικά επεκτάθηκε.  Εκατοντάδες χιλιάδες συνέλληνες ψήφισαν τους νεοναζί στη Βουλή. Εκλέχτηκε ο Μπάμπης ο σατανιστής της διπλανής πόρτας, ο Τάσος ο ψυχασθενής «σκίζω οστά σα βούτυρο με σφαίρες», το δικό μας παιδί, ο Κώστας ο επαρχιώτης θεωρητικός του ναζισμού και φυσικά η οικογένεια του βλάχου αρχηγού. Και όλο αυτό γιατί λέει θα μπουν να δείρουν στη Βουλή.

Εντάξει, δε μου έχει μείνει άντερο από το γέλιο. Ζω τον σουρρεαλισμό. Κοντεύει λοιπόν η ώρα που θα πάρουμε όλοι θέση. Και, φασιστάκια, αν νομίζετε ότι θα πέσουμε στη λούμπα της Γερμανικής αριστεράς του ’30, είστε γελασμένοι. Αυτό που θα βιώσετε από εδώ και πέρα δεν θα έχει προηγούμενο. Θα σας ξετρυπώσουμε έναν προς έναν. Όσο για τους ασυγχώρητους ψηφοφόρους και του δεύτερου γύρου, εύχομαι να το κάνουν με πλήρη συνείδηση, για να μην λένε μετά πως δεν έχουν ευθύνες. Κλείνω τώρα για να πάω για γυμναστήριο.